بیماری پریودنتال از انواع خفیف تا انواع شدید را شامل می شود که ممکن است باعث اختلال در بافت های استخوانی و در نهایت از دست دادن دندان ها شود.
چه چیزی باعث بیماری پریودنتال می شود؟
میکروارگانیسم ها دلیل بروز بیماری پریودنتال هستند، به طور خاص، باکتری هایی که زودتر ریشه کن نشده اند. باکتری ها همراه با ذرات دیگر، ماده بی رنگی به نام پلاک را روی دندان های ما تشکیل می دهند. پلاک به طور مداوم روی دندان های شما تشکیل می شود، از طریق غذاها یا نوشیدنی های حاوی قند یا نشاسته، باکتری ها اسیدهایی را آزاد می کنند که به مینای دندان های شما آسیب می رسانند. این موضوع قطعاً باعث ایجاد مشکلاتی می شود، اما سلامت لثه نیز موضوع بسیار مهمی در دندانپزشکی است. یک مورد شایع اما کمتر شدید از بیماری پریودنتال «ژنژیویت» است که التهاب لثه نامیده می شود. هنگامی که فرد مبتلا به ژنژیویت است، متوجه می شود که لثه های او متورم می شوند و به راحتی خونریزی می کنند. مورد شدیدتر بیماری لثه «پریودنتیت» است که التهاب اطراف دندان است. در این مورد، لثه ها از روی دندان جمع می شوند و شکاف هایی ایجاد می کنند که عفونت ایجاد می کند. پلاک ممکن است بیشتر گسترش یابد و سپس در زیر خط لثه شروع به رشد کند. به دنبال واکنش بدن ما به عفونت باکتریایی، بافت های همبند و استخوانی که از ساختار سالم دندان ها حمایت می کند ضعیف می شوند. اگر این موضوع نادیده گرفته شود، ممکن است منجر به ضعیف شدن استخوان، بافت و لثه شود که پایه و اساس دندان ها را می سازد. در موارد شدیدتر، دندان تکیه گاه خود را از دست می دهد و ممکن است در نهایت فرد مجبور به کشیدن دندان خود شود.
بسیاری از مردم دوست ندارند به دندانپزشک مراجعه کنند. پس از اینکه به عواقبی که ممکن است تحت تاثیر باکتری ها ایجاد شود اشاره کردیم، حالا وقت آن است که به برخی نکات مثبت و امیدوار کننده بپردازیم. مسواک زدن منظم و نخ دندان کشیدن به ریشه کن کردن پلاک، که ریشه مشکلات دندانی شما است، کمک می کند. اگرچه در سبک زندگی پیشرفته ی امروز، ما آنقدر مشغول انجام فعالیت های روزانه خود هستیم که ممکن است از اهمیت برخی وظایف مانند حفظ سلامت دندان هایمان غافل شویم، اما باید به خاطر داشته باشیم که با داشتن عادات ناسالم، ممکن است سلامت ما مورد تهدید قرار گیرد. بنابراین، بهتر است قبل از اینکه خیلی دیر شود یک برنامه ریزی دقیق انجام شود تا از عادات زیان آور دوری کرد. به غیر از مسواک های برقی کارآمد، دهانشویه های مناسب ضد عفونی کننده، برس های بین دندانی و شستشو دهنده های دهان مانند واترجت که به تمیز کردن نواحی غیرقابل دسترس در دهان ما کمک می کنند. با ظهور مجموعه وسیعی از تجهیزات دندانپزشکی که در حفظ بهداشت دهان و دندان‌هایمان موثر هستند، پیدا کردن بهانه‌ای برای اینکه به دندان هایمان اهمیت ندهیم بسیار دشوار است.
در اینجا به ارائه ی مختصری از دو پژوهش که اثرگذاری واترجت بر روی پاکت پریودنتال را بررسی کرده اند خواهیم پرداخت:
- واترجت برای درمان پاکت پریودنتال تا 6 میلی متر کارآمد است
تا به امروز، هیچ مطالعه فراساختاری که پاکت های مزمن پریودنتال درمان نشده را بلافاصله پس از دبریدمان دندان با واترجت بررسی کرده باشد، وجود ندارد. این مطالعه از هر دو روش میکروسکوپ الکترونی روبشی و میکروسکوپ الکترونی عبوری برای بررسی پاکت‌های پریودنتالی، که در معرض واترجت با محلول نمکی قرار گرفتند، استفاده کرد. مقایسه 16 نمونه شاهد با 16 نمونه ی آزمایش شده تفاوت های کیفی را در میکروب های اعماق پاکت های مختلف نشان داد. نمونه‌های شاهد در سطوح با عمق 3 تا 4 میلی‌متری پاکت، فلور میکروبی ای متشکل از کوکسی، و ارگانیسم‌های رشته‌ای را نشان دادند و در سطوح با عمق 5 تا 6 میلی‌متری در نمونه‌های شاهد، اسپیروکت‌ها، دوکی‌شکل‌ها و ارگانیسم‌های شاخه‌دار آشکار بودند. در مقابل، نمونه‌های مورد آزمایش قرار گرفته شده، تعداد کمی کوکسی را در سطوح 0 تا 2 میلی‌متر و 3 تا 4 میلی‌متر، و فلور مخلوط را در سطح 5 تا 6 میلی‌متر نشان دادند. هیچ تفاوت قابل مشاهده ای بین نمونه های شاهد و آزمایش در مورد توپوگرافی اپیتلیال، حفره ها، میکروزخم ها، و ظاهر سلول های فردی وجود نداشت. هر دو نمونه شاهد و آزمایش، تهاجم خفیف اسپیروکت به لایه های اپیتلیال را نشان دادند. در مجموع این مشاهدات نشان می دهد که استفاده از واترجت بر روی پلاک زیر لثه ای تغییر کیفی ایجاد می کند و برای بافت های نرم مضر نیست.
- واترجت یک جایگزین مناسب برای آنتی بیوتیک در جهت مراقبت از پریودنتال است
تلاش برای محدود کردن استفاده از داروهای ضد میکروبی جهت درمان پریودنت یک روند عمومی است. بنابراین، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثربخشی استفاده از واترجت به صورت روزانه در مقایسه با مینوسایکلین زیر لثه ای برای مراقبت از پریودنتال در افراد مبتلا به پریودنتیت متوسط تا شدید بود. این کار با ارزیابی عمق پاکت پروبینگ (نتیجه اولیه)، سایر پارامترهای بالینی مانند سطح چسبندگی بالینی، شاخص پلاک و خونریزی در پروبینگ و تغییرات فلور باکتریایی داخل پاکت های پریودنتال انجام شد. در این مطالعه بالینی 30 نفر مبتلا به پریودنتیت متوسط تا شدید به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: در یک گروه افراد تحت درمان با مینوسایکلین قرار گرفتند و در گروه دیگر افراد با واترجت تیمار شدند. پارامترهای بالینی و میکروبیولوژیکی در ابتدا اندازه گیری شدند. گروه اول تحت تزریق مینوسایکلین قرار گرفتند و گروه دوم، به جای تزریق، به صورت روزانه از واترجت استفاده کردند. اندازه گیری های بالینی و میکروبیولوژیکی پس از 30 روز تکرار شد. با توجه به نتایج حاصل شده از اندازه گیری های ابتدایی، هر دو روش، واترجت و مینوسایکلین منجر به کاهش قابل توجهی از تمام پارامترهای بالینی شدند. علاوه بر این، به نظر می رسد که هر دو روش قادر به حفظ میزان کمی باکتری در داخل پاکت های پریودنتال هستند. هیچ تفاوت آماری معنی داری بین گروه تحت درمان با واترجت و مینوسایکلین در مورد پارامترهای بالینی و میکروبیولوژیکی مشاهده نشد. استفاده از واترجت اثربخشی قابل مقایسه ای را با مینوسایکلین در مراقبت از پریودنتال نشان داد.
منابع:
Genovesi AM1, Lorenzi C, Lyle DM, Marconcini S, Barone A, Pardo A, Rigoni G, Gelpi F, Covani U. Minerva Stomatol. 2014 Jan 14. [Epub ahead of print]
